Het label Archie Ball werd opgericht op initiatief van Archie Shepp samen met Monette Berthonier en Samuel Thiebaut, het eerste album “First Take” met Archie Shepp en Siegfried Kessler verscheen in 2005. Dat was ook een duo album met Shepp op saxofoon en Kessler op de piano, op “Let my people go” is dit eveneens het geval met Shepp op saxofoon en vocaal en Moran op piano. Shepp is natuurlijk een fenomeen, zijn muziek was altijd al politiek geëngageerd waarin hij opkwam voor de rechten van de zwarte bevolking in de V.S.. Hij werkte met grootheden als John Coltrane, Cecil Taylor, Roswell Rudd, Pharoah Sanders, Lester Bowie en zijn collega’s uit de “New Thing” beweging. Hij maakte meer dan 160 albums, hij is inmiddels 83 maar nog steeds actief, Jason Moran is 37 jaar jonger maar hij behoort al lang tot het rijtje toppianisten, hij werkte met Wayne Shorter, Cassandra Wilson en Charles Lloyd. Shepp nam al vaker op in duo vorm, o.a. met drummer Max Roach, de bassisten Charlie Haden en Niels Henning Orsted Pedersen en natuurlijk met pianisten als Horace Parlan, Dollar Brand (nu Abdullah Ibrahim), Jasper van ’t Hof en Mal Waldron.

De opnamen op dit album stammen uit twee optredens “Motherless child”, “He cares”, “Slow Drag” en “Isfahan” zijn opgenomen tijdens het “Jazz à la Villette” festival in Parijs in 2017. “Go down Moses”, “Wise one”, “Lush Life” en “Round Midnight” komen van het “Enjoy Jazz” festival in Mannheim uit 2018. Ik was Shepp al enige tijd een beetje uit het oor verloren, terwijl ik altijd een groot fan was door zijn fameuze saxofoonspel en zijn altijd strijdbare houding in de raciale spanningen al ver voor er sprake was van Black Lives Matter. Zo maakte hij het beroemde album “Attica Blues” in reactie op de rellen in de Attica gevangenis. Hij was actief betrokken bij de Civil Rights Movement, schreef politiek getinte theater stukken en maakte geen geheim van zijn liefde voor blues en gospel. Al in de jaren ’80 was hij ook vocaal te horen op zijn albums met blues en gospel nummers, op “Let my people go” zijn twee gospelnummers te horen, “Sometimes I feel like a motherless child” en “Go down Moses”, zijn stem heeft in de loop der jaren veel meer diepgang gekregen en zijn versies van deze nummers zijn ronduit indrukwekkend.

Zijn saxofoonspel heeft veel weg van zijn vocalen, hij blaast niet, hij laat zijn sax zingen, het klinkt fragmentarisch maar daardoor met een des te grotere zeggingskracht. Hij wisselt sonore klanken als een Ben Webster af met felle schrille uithalen in ware free jazz traditie, hij lijkt hiermee wel op het aparte geluid van de godfather van de free jazz Albert Ayler. Behalve de eerder genoemde gospels zijn verder te horen “He Cares” geschreven door Jason Moran, “Wise One” van John Coltrane, “Lush Life” van Billy Strayhorn, “Isfahan” is een Duke Ellington nummer uit de Far East Suite uit 1967 en tenslotte het bekende “Round Midnight” van Cootie Williams en Thelonius Monk.

“Let My People Go” geeft duidelijk het bewijs aan van de bloedverwantschap van Shepp en Moran, beiden zijn geboren in het diepe Zuiden, opgegroeid met het geluid van blues en gospel, Shepp in Fort Lauderdale, Florida, en Moran in Houston, Texas. Beiden vatten de liefde op voor de jazz en volgden hun muzen noordwaarts. Hier vormen ze een ideale symbiose, een twee eenheid die elkaar prachtig aanvult. Een schitterend album en een verrassende nieuwe kennismaking met Archie Shepp. “Words, sounds, speech, men, memory, thoughts, fears and emotions – time – all related….. all made from one….all made in one. (John Coltrane, 1964)

Jan van Leersum.